توضیحات

تقی‌زاده در نگارش این داستان‌ها منتخبی از تکنیک‌هایی از تمامی هنرهایی که با آن آشنایی دارد را مورداستفاده قرار داده است. او ایجاز را در خدمت هنر استفاده از رنگ و ایماژهای دراماتیک قرار داده و در نهایت موفق به خلق داستان¬هایی شده است که متنشان و شیوه روایی آنها بسیار شبیه تابلوهای نقاشی است؛ تابلوهایی که با زبان کلمات به حرف آمده‌اند و انگار این کلمات رنگارنگ قصد دارند چیزی بیشتر از یک روایت صرف داستانی را به پیشگاه مخاطب آورند.

تقی‌زاده در کنار این خلق هنرمندانه داستانی به‌شدت به نوشتن آثاری با محوریت زیست و زندگی در داستان-هایش توجه و علاقه نشان داده است. داستان‌های وی نقاشی‌های رنگارنگی هستند از برش‌هایی کوچک از زندگی که هرکدام از این برش‌ها از زاویه دید بخشی از رویدادهای زندگی روزمره با مخاطب صحبت می‎‌کند. گاهی از منظر آشپزی در ساعت تعطیل در یک ساعت خلوت، گاهی از منظر بیماری که شاهد جراحی شدن و بازگشت دوباره‌اش به زندگی است، گاهی از منظره یک تصویر قدیمی از مادری که به‌شدت نیز سنتی است و این سنتی بودن را نویسنده با نگاهی شاعرانه و نه مغلق روایت کرده است، گاهی از منظر بیماری که در دندانپزشکی با اینکه می‌داند بیماری‌اش از درون دندان است مشغول آراستن روی آن است و…

زندگی از منظر تقی‌زاده در این داستان‌ها چیزی جز برش‌های رنگین از زیستنی ساده و روزمره نیست، با این تفاوت که نویسنده این داستان‌های کوتاه سعی دارد به مخاطبش بفهماند که می‌توان هر رویداد هرچند ساده و روتین را با رنگ و لعابی بکر و منحصربه‌فرد نمایش داد و البته نویسنده گاهی نیز ابایی ندارد تا با تلخی و گزندگی دست به روایت از برش‌هایی از زندگی بزند که بیش از هر چیز نمایش‌دهنده کم‌توجهی بی‌رحمانه ما به میراث‌های مشترک زیستی‌مان است.